سرابی به نام دنیا
داشتم یه سری مطلب میخوندم که
وسطش به این متن برخوردم.جالب بود برام.به دلم نشست و دیدم خالی از لطف نیست اگه
بذارم تو وبلاگ.
داستان من و این دنیا، داستانی شگفت
و بیانتهاست. من به سویش میروم و او از من میگریزد و چون رهایش میکنم، در پیام
میآید و به طمعم میاندازد. هر چه از این دنیا از آنِ خودم میکنم، سیر نمیشوم و
هر چه در پستی و بلندیاش میکاوم، خوشبختی و سعادت را نمیجویم. گمان میکنم چنگ
زدن به فلان گوشهاش سیرم کرده و دلم را به این نیکبختی راضی میکند، اما چون به
آن میرسم، درست مثل تشنهای که به سرابی رسیده باشد، تشنهتر و تشنهتر میشوم و
گوشهای دیگر از این دنیا و عطشی بیشتر سراغم میآید. اما هنوز امیدی هست. چشم میبندم
از این دنیا و لبهای خشکیدهام را وا میکنم و او را صدا میزنم؛ همو که بودنم را
در برهوت پر از سراب دنیا اراده کرده است. «مددم کن» و میشنوم: «ای فرزند آدم! دل
به دنیا مبند و با دنیا انس مگیر. دنیا بسیار کوچکتر از آن است که پاداش و مزد حتی
لحظهای از خاطر تو باشد و بهای حتی پارهای از دل تو شمرده شود. جان آسمانی تو،
جز من قیمتی ندارد و جز بهشت من هیچ چیز نمیتواند هزینه وجود تو را جبران کند».
زلال کلام، تشنگیام را فرو مینشاند. رها میکنم سراب دنیا را و میروم تا بهای
جان آسمانیام را به استواری در راه او بستانم.
کلمات کلیدی :